En dat was het de afgelopen tijd zeker! Van uitdelen van schoolspullen in de lokale gemeenschap tot officiële openingsceremonie van Guzo en viering van het Ethiopische Nieuwjaar.
Voor wie het nog niet weet, vieringen en ceremonies gaan hier gepaard met het slachten van dieren. De koe die lekker in het veld naast ons huis stond te grazen, had nog niet door dat zijn laatste dagen geteld waren. De kippen die een paar dagen voorafgaand aan het Ethiopische Nieuwjaar werden overhandigd aan het personeel, zijn inmiddels ook aan hun einde gekomen. Omdat wij in die periode op vakantie naar Kenia waren, hebben we hier weinig van mee gekregen. Dat was anders met de opening van Guzo waarbij twee geiten hun lot bezegeld zagen die dag. Voor het eerst heb ik een geit zien doodbloeden en volledig ontleed zien worden tot ze in de middag bereidt op mijn bord lagen. Nou ja, verser kun je het niet hebben!
De Ethiopische kalender wijkt af van de onze. Op 12 september begon het jaar 2016. Elke maand heeft 30 dagen en men heeft dus 5 dagen (en in een schrikkeljaar 6) over die ook wel de dertiende maand genoemd wordt. Normaal valt het Nieuwjaar dus op 11 september met uitzondering het jaar voor schrikkeljaar, dan is het 12 september (dit jaar dus).
Ze hanteren ook een Ethiopische tijd, die start om 00:00 uur terwijl het in internationale tijd 06:00 uur is. En dat levert soms wat verwarring op. Onze hulp vroeg of ze bij uitzondering een keer om 07:00 uur kon komen maar wij vonden dat nogal vroeg dus gaven aan, kom maar om 07:30 uur dan kun je ook met het busje van het werk mee. Wij al helemaal voorbereidt dat ze op tijd zou komen maar er kwam maar niemand. Om 13:30 uur arriveerde ze, zich van geen kwaad bewust en wij hadden toen pas door dat ze Ethiopische tijd bedoelde……
Na een hectische periode waren wij wel toe aan een vakantie (de eerste dit jaar) en we wilden graag zon en zee. Dat is in Ethiopië niet mogelijk dus besloten we negen dagen Mombasa te boeken. Omdat de fabriek tijdens Nieuwjaar twee dagen gesloten was, kwam het goed uit om juist die periode weg te gaan. Het jammere is dan dat je dit traditionele feest mist. Op een heerlijke plek aan Diani Beach met twee dagen safari was echt even ontspannen en opladen voor ons beiden. Maar hierover later mee in een aparte blog.
Op een zaterdag zijn we met Wim, Helma en hun kinderen naar Koka gereden waar een groentehal te vinden is en je veel voor weinig kunt halen. Daarna lunchen bij de aardbeienfarm Zuqualla Horti waar Nederlander Wout werkt. Hij geeft ons een uitgebreide rondleiding over de aardbeienfarm en de nieuwe kassen in aanbouw waar ook stekjes gekweekt worden die o.a. in Nederlandse kassen verder groeien. Het voelde als april in Cambodja, zo vochtig en warm maar zeker interessant.
Ik heb ook een bezoekje gebracht aan een project waar ouderen opgevangen worden (ROTOM). Er is geen vangnet zoals in Nederland en als mensen niet bij familie terecht kunnen, is de andere optie vaak op straat. Ze hebben een aantal mensen inwonend maar ondersteunen ook veel mensen die nog thuis wonen. Crown draagt mede bij aan dit project. Naast donaties kunnen ze ook kleding voor volwassenen gebruiken. Dus mocht je nog kleding hebben voor de “Zak van Max” dan graag apart houden! Vooral herenkleding is gewenst, we kunnen dit volgend jaar mee terug nemen.
Na drie zondagen “noodgedwongen” op het bedrijf te moeten blijven omdat de auto het niet deed, besloten we een weekendje weg te boeken. Het werd Kuriftu Entoto, glamping in luxe tenten in een buitenwijk van Addis. We moesten een beetje lachen om de bedverwarming maar die bleek toch wel lekker te zijn. Het koelde behoorlijk af in de avond maar je zit dan ook op 2.700 meter hoogte. Je kunt er heerlijk wandelen, fietsen, paardrijden, ziplinen, karten en er is een goede spa aanwezig. Ontbijt en diner zijn in het Peak restaurant, lunchen kun je in verschillende restaurants bij de diverse activiteiten. De verharde wandel- en fietspaden zijn behoorlijk steil en omdat het zo hoog ligt, schiet je hartslag lekker omhoog. Een heerlijke weekend getaway!
Crown ondersteunt ook de lokale gemeenschap rondom het bedrijf, niet alleen met elektriciteit en water maar ook een donatie in de vorm van schoolspullen. Op een zeer regenachtige woensdagmorgen verzamelden z’n 25 kinderen en jongeren zich in de kantine, in afwachting van wat er komen ging. Natuurlijk op z’n Ethiopisch, de burgemeester kwam een half uur later, de koekjes waren er nog niet maar uiteindelijk konden we rond 10:30 uur dan eindelijk van start. Diverse toespraken, handen schudden, koffiedrinken en ontzettend veel foto’s verder gingen ze blij met hun spulletjes naar huis.
Bij terugkomst uit Kenia hoorden we dat de volgende dag de officiële openingsceremonie van Guzo zou plaatsvinden. We hadden die dag ook nog een koffie ceremonie ter ere van de blindenschool in aanbouw waar we verwacht werden dus het werd een ceremoniële dag. Het slachten van de geiten was een nieuwe ervaring om mee te maken. De gebruikelijke kilo’s cake waren weer aanwezig, een presentatie van de bouw van de fabriek en natuurlijk koffie! De medewerkers van Guzo hadden zich traditioneel gekleed en zagen er allemaal prachtig uit. Erg leuk om dit mee te mogen maken allemaal.
Sommige van jullie kennen vast de tekst van het lied Hotel Californië: “You can check-in anytime but you can never leave.”Nou dat lijkt een beetje het verhaal hier in Ethiopië te zijn. Een workpermit verkrijgen heeft nogal wat voeten in aarde maar als je het land wilt verlaten en je bent in het bezit van een workpermit en/of residence kaart dan moet je een exit visa aanvragen. En dat kost een hoop tijd, (negatieve) energie en geld uiteraard. Onze buren van Passion gaan na drie jaar terug naar Nederland en inmiddels is hun terugvlucht al drie keer verzet omdat de exit visa niet rond waren. Ze houden je paspoort in dus vertrekken lukt ook echt niet. Hun afscheid en dat van een ander stel wat Ethiopië gaat verlaten, hebben we al uitgebreid gevierd, hopelijk zijn ze als ik dit publiceer inmiddels thuis.
En zo zijn er alweer drie maanden in Ethiopië verstreken. Het reisadvies is voor een groot deel van het land nog steeds oranje, ook het gebied waar wij wonen. We voelen ons nog steeds veilig, het geweld is ook niet tegen westerlingen gericht, maar het is zo zonde voor de inwoners van dit prachtige land wat heel veel potentie voor toerisme heeft. Volgende week hebben we bezoek uit Nederland en daar kijken we erg naar uit. Maar daarover later meer!
