Ja, dat is nog een eindje weg, maar toch hebben nu al de beslissing genomen om de feestdagen in Nederland door te brengen. Een reden was dat mijn retourticket nog verzet moest worden (een enkeltje boeken mocht niet) en de andere reden was dat de eigenaar en zijn gezin hebben plannen hebben om juist de Kerstdagen in Ethiopië door te brengen. Op 1e kerstdag landen we dus om 06:00 uur op Brussel airport!
Ik heb inmiddels ook mijn Residence kaart ontvangen en mag me officieel inwoner van Ethiopië noemen.
Het is alweer drie weken geleden sinds mijn post over Lalibela, een gebied wat momenteel niet toegankelijk is vanwege gevechten en onrust. Dat hebben we dus net op tijd bezocht. Ik vind het voornamelijk heel erg voor de mensen die er wonen en afhankelijk zijn van het toerisme. Het beetje hoop wat ze hadden is weer compleet weggeslagen. Waar wij wonen merken we er weinig van maar het is goed om de berichtgeving in de gaten te houden ondanks dat we ons veilig voelen.
Er begint ook al een soort van routine te ontstaan in onze weekinvulling. Op maandagmiddag helpen we met koken voor de daklozen. Omdat het nu regenseizoen is en het hout te nat om buiten te kunnen koken, delen we brood, bananen en eieren uit. Twee weken geleden hebben Patrick en ik zo’n 120 stuk “regencapes” gekocht zodat mensen enige bescherming hebben tegen de regen die regelmatig met bakken uit de lucht komt vallen. Het blijft schrijnend om te zie hoe vrouwen, kinderen en voornamelijk veel mannen blij zijn met deze hulp. We hebben niet altijd voldoende en dat maakt het nog lastiger maar we doen wat we kunnen.
De drijvende kracht achter deze hulp zijn Sammie & Ruth. Een Indiaase familie die al 15 jaar in Ethiopië woont en nog langer in Afrika werkzaam is. Altijd een warm welkom en wat te eten als je bij ze binnenstapt. Om hen hiervoor te bedanken hebben we ze op een woensdagavond mee uit eten genomen en het was mooi om te zien hoe ze er met z’n allen van genoten, net als wij trouwens.
We zijn gestart met lessen Amhaars, de algemene taal die hier gesproken wordt. Twee keer per week, op dinsdag en donderdag komt Sennai een poging doen ons iets bij te brengen. Hij doet het op een leuke manier en we lachen heel wat af. Zo ook de collega’s op wie we onze (beperkte) kennis loslaten. Patrick doet dat uiteraard met zijn eigen flair en dat levert nogal eens hilarische gesprekken op zoals op de grote markt in Addis (Mercato). Wij zijn al de nodige lokale markten gewend maar dit was toch wel weer een hele ervaring.
We zijn regelmatige bezoekers van de hoofdstad, voor zowel werk als de boodschappen bij de grotere supermarkten. Er is meer te verkrijgen dan in Debre Zeit maar het is goed op de prijzen letten. Er is heel veel verkrijgbaar maar sommige zaken zijn echt belachelijk duur. Zo’n €15 voor een pakje smeerboter gaat natuurlijk nergens over. We snappen nu dat dit op het wensenlijstje van de aanwezige Nederlanders hier voorkomt. Daarnaast vinden we ook nog steeds leuke plekjes, er zitten echt wel verborgen pareltjes in deze drukke stad. Afgelopen zaterdag nog hebben we een hapje gegeten bij Café du Louvre.
Dan nog een “Freek Vonk” ervaring van mijn kant. Had hij drie wormen uit Costa Rica meegenomen, ik was de drager van maar liefst acht witte glibberende beestjes in mijn lijf. Waarschijnlijk opgelopen al zittende op onze (stoffen) bank op de veranda, het mag duidelijk zijn dat we niet meer gebruiken. De beten bleken te gaan jeuken, werden vuurrood en vervolgens warm, waarna met enige aanmoediging en er een kleine, witte worm tevoorschijn kwam. Het zal niet verwonderlijk klinken dat ik hier een zondag ziek van op bed heb gelegen.
Inmiddels ook weer een aantal BBQ’s achter de rug, de laatste twee werden betiteld als de “beste BBQ’s sinds tijden in Ethiopië.” Dat is een mooi compliment! We hebben een goede slager gevonden en met een aantal lekkere marinades maken we helemaal de blits hier. En met mensen die het geweldig vinden om de hele avond aan de grill te staan, vinden wij dat wel prima.
Door de onrust hebben we wel onze plannen om plekjes in de omgeving te gaan bekijken, even op een laag pitje gezet. De collega’s van Patrick hebben ook gevraagd of wij hen willen adviseren als we toch op pad willen. Ze zijn vaak beter op de hoogte van de lokale omstandigheden en ook bezorgd over ons. Verder hebben we hier ons “dagelijkse probleempjes” zoals geen stroom maar wel een generator die heel veel diesel verbruikt, zaken in en rondom het huis die kapotgaan doordat ze te lang niet gebruikt zijn, af en toe geen water omdat de pomp het begeeft, geen internet maar gelukkig wel een dongel, de accu van de minivan die nogal eens niet wil starten, etc. Patrick’s grote frustratie is de elektriciteitsmaatschappij. Bij de eerste beste regendruppel gaat de stroom er al af en het gebruik van de generator kost gewoon veel diesel wat niet altijd goed verkrijgbaar is en ook duur. Bovendien loopt de overheid inkomsten uit elektriciteit mis maar dat besef is er dan weer niet. De gemeente waarin we wonen heeft een andere naam gekregen (waarom?) en dat moet dan gepaard gaan met een ceremonie waar dan weer geld voor gevraagd wordt…..Maar dat hoort allemaal bij het leven in Afrika, mooi maar ook een uitdaging.