Na een verblijf van 2,5 maand in Nederland vloog ik op 11 maart weer naar Ethiopië. Verlangend naar de zon, de injera, de mensen en natuurlijk de hond Neo. Wat was hij blij me weer te zien. Met overvolle koffers arriveerden we op Bole airport maar het was al laat, veel gedoe met koffers van mensen voor ons dus konden we gebruik maken van de chaos en waren we zo overal doorheen. De inhoud van de koffers was vooral voor anderen maar dat hoort bij het reizen van en naar Ethiopië.
Zo hadden we speelgoed bij voor het kinderdagverblijf van een collega van Patrick. Er is hier lastig aan te komen en erg prijzig. Wij hadden onze slag bij Vindingrijk geslagen en Tineke doneerde een mooi bedrag. Het gebaar werd zeer gewaardeerd en de kinderen helemaal happy! De knuffeltjes van de actie van Panha Sabay uit Cambodja mochten weer mee, in juni breng ik het laatste deel naar de Denbi Kliniek. Ook hier blije gezichtjes.
De kleding van mijn overleden vader kreeg een mooie bestemming namelijk het ouderenproject. Er is hier geen vangnet voor ouderen die geen familie meer hebben om voor ze te zorgen dus het komt hier zeker goed terecht.
Er staat een bruiloft op de planning! Op 15 juni viert een jong stel hun bruiloft bij ons in de tuin nadat ze elkaar het jawoord geven in mei in Nederland. Dus er moest een pak gekocht worden. Eén man met drie vrouwen (allemaal blank) in Addis op stap, we waren best een bezienswaardigheid op straat. De dag begon wat minder want we hadden al snel autopech. We werden naar de tolpoort gesleept en moesten in de auto blijven zitten terwijl we boven op de takelwagen stonden. Dat vond niet iedereen even prettig. Nadat de auto weer gerepareerd was konden we verder maar inmiddels waren we vier uur verder. Eerst maar even lunchen dus. Gelukkig goed geslaagd, zijn moeder via Whatsapp ook haar goedkeuring gegeven dus dat gaat helemaal goed komen.
Mijn verjaardag viel dit jaar op zaterdag en Patrick had het al helemaal uitgedacht. Einde van de ochtend naar Addis Abeba, inchecken bij het Hyatt en in de avond uit eten bij Marcus. Het Hyatt Regency ligt centraal tegenover Meskel Square en is modern ingericht. Ik word op de kamer verwelkomd met een bos rode rozen (en dat voor een romanticus als ik). We nemen een lichte lunch op het buitenterras en ik boek een spa behandeling voor de volgende dag. Rond 17:30 uur nemen we een taxi naar het restaurant Marcus dat gevestigd is op de 47ste verdieping van het CBE gebouw. Wat een uitzicht en een mooi ingericht restaurant! Het eten is prima maar wel prijzig voor wat je krijgt, het gaat hier meer om de beleving. Als toetje krijg ik een bordje met daarop “Happy Birthday Daniela” en tiramisu. Gelukkig werd er niet gezongen…..
Zoals ik al eerder verteld heb, houden ze hier een andere jaartelling en kalender aan. Pasen valt dit jaar dan ook op 5 mei. Aan onze Pasen hebben wij weinig gedaan al heeft Patrick stollen gebakken waar een aantal mensen heel blij van werden. Die zaterdag werden we uitgenodigd door een klant van Crown om een presentatie van hun merk bij te wonen. Dat gebeurde in het Sheraton dus weer naar een luxe hotel sprak ons wel aan. Het zou om 14:00 uur beginnen maar toen moest alles nog klaargezet worden, de fotograaf z’n belichting nog instellen en de beamer een plekje krijgen. Uiteindelijk konden ze net na 15:00 uur beginnen. Er werd heel wat gefilmd, gefotografeerd en zelfs de radio was er. Alles ging in het Amhaars (een collega erbij voor de vertaling was handig geweest) en Patrick moest (onvoorbereid) ook nog een kleine speech doen. Dat mocht dan wel in het Engels gelukkig. Ik zat naast een bekende Ethiopische actrice, zij werd de ambassadrice van het merk. Er werd officieel getekend en keurig na een uurtje was het klaar. We werden nog uitgenodigd voor een buffet (late lunch) en hadden leuke gesprekken aan tafel. De terugweg was een drama door allerlei wegwerkzaamheden maar de middag was zeker waardevol.
Er dient zich hier altijd wel weer een ander probleem aan, dit keer bleek er geen diesel te zijn. Het excuus was dat de weg vanaf Djibouti door heftige regenval onbegaanbaar was geworden en de trucks met diesel niet verder konden. Het leverde lange rijen bij het benzinestation op en er werd volop gehamsterd. Door het gebruik van de generator te beperken en minder de auto’s te gebruiken, hebben we gelukkig geen tekort gehad. Na een week was het weer opgelost.
Veiligheid blijft een “dingetje” hier en Patrick is in contact gekomen met een particulier beveiligingsbedrijf dat in risicovolle landen zorgt voor trainingen en informatievoorziening. Daar hangt natuurlijk een prijskaartje aan dus overleggen we wat we met een aantal kleinere bedrijven hier gezamenlijk kunnen doen. Feit is dat niemand zich onveilig voelt, we wel de verhalen horen maar het vooralsnog een “ver van ons bed” verhaal blijft. Wel hebben we besloten om niet maar ’s avonds laat van of naar Addis te rijden na een akkefietje.
Eén van hun medewerkers was in Debre Zeit voor het trainen van bewakers en we hadden hem uitgenodigd om een biertje te doen bij Kees. Zijn vriendin Alem werd 50 jaar en het restaurant bestond 5 jaar dus reden voor een feestje! Patrick nodigde hem uit om bij ons te komen eten, gelijk een gratis scan van de compound! Maar ook gewoon leuk om zijn verhalen te horen.
Afgelopen weekend was er weer een gezamenlijk etentje, deze keer in het Hyatt. Met bijna hetzelfde groepje als bij Marcus (waar ik dus niet bij was) aten we in The Oriental. Heerlijke Aziatische gerechten! De mannen gingen bijna allemaal voor een steak, Neo was zeer blij met de botten. We hadden nog een leuk gesprek met de Turkse chef die eerlijk aangaf waar hij tegenaan liep hier in Ethiopië.
Het huis waar we wonen is bekleed met een rieten dak en dat was grotendeels aan vervanging toe. Inmiddels zijn we twee weken verder en is een deel opnieuw gedaan maar zitten we ingesloten tussen de balen riet en is Neo al zijn slaapplekjes kwijt. Zelf zijn houten huisje is in beslag genomen door de werkmannen. We laten het oogluikend toe dat hij nu op de veranda slaapt. Als het dak klaar is, gaat het hek er weer voor. We moeten af en toe wel hinkstapsprong naar binnen en/of buiten (ze gooien het gewoon voor de deur), de veranda is een puinhoop en we worden af en toe gek van het getimmer. Nu het riet eraf is, wordt het snel warm in het huis maar koelt het ook weer flink af in de nacht. We zullen blij zijn als het klaar is.
Het voelt goed om hier te zijn al vliegen we over 5 weken weer naar Nederland. Patrick voor een korte onderbreking en ik omdat ik eind mei een studiereis naar Istanbul en India heb. Daar kijk ik erg naar uit en er volgt zeker nog een blog over!
